‘Als een Hert dat verlangt naar water zo verlangt mijn ziel naar U’, zingt de psalmist. Wat is dat, verlangen naar God? Want U, daar wordt God mee bedoeld. Dat verlangen kan verschillend worden uitgelegd, maar voor mij is het iets heel essentieels.
Wij mensen leven met een geest, ziel en lichaam. Deze drie elementen hebben iets nodig. Bij ‘verlangen’ gaat het over de ziel. In je ziel zitten je emoties, het diepe gevoel dat verlangt naar God. Waarom eigenlijk? Toen Adam werd geschapen in de Tuin van Eden was hij levenloos. Pas toen God (de Schepper) adem in zijn neusgaten blies, kwam hij tot leven. Adams ziel ging leven omdat God de geest tot leven riep.
Er is sindsdien een heleboel gebeurd. Het volmaakte leven is er niet meer. Maar laten we eens teruggaan naar die Tuin waar Adam en Eva in geschapen werden. Op de zesde dag werden ze geschapen. De volgende dag gingen ze direct als slaven aan het werk, want God is een genadeloze slavendrijver waarvan je vooral veel móét… Niet dus. De volgende dag zei God: dit is mijn vierdag. Ik ga met jullie vieren dat wij samen zijn en genieten van mijn schepping die ik voor jullie heb gemaakt.
Hoe vaak gunnen wij onszelf echte rust? Zomaar niks doen? Geen telefoon, televisie, laptop op schoot. Alleen maar jij en je Schepper? Om thuis te komen, op te laden en te huilen. Om te lachen en te verwonderen? Dat zit niet in die ene dag. De sabbat of – zoals je wil – de zondag. Die dagen zijn goed én zitten vol met allerlei verplichtingen.
Dat hert verlangde naar water, ik verlang naar rust. En soms neem ik die. Dan rijd ik naar een winkel op Walcheren en als ik weer in de auto zit en de duinen zie, dan denk ik: zal ik? Dan gaat de auto naar het natuurgebied Westhove of Oranjezon om te dwalen over de oude paden door het duinbos en dan is Hij daar ook. Aan mijn zijde. Genietend, fluisterend in mijn hart. Aanmoedigend. Dan wordt mijn ziel gedrenkt en kom ik verfrist en uitgerust thuis. En dan denk ik aan de afspraak die ik eens maakte met mijn Schepper en mezelf om één dagdeel in de week een kruis in mijn agenda te gunnen: Afspraak met mijn Schepper. Anders droog ik zo uit, verzwak ik en werk ik te hard.
Eén dagdeel in de week: Afspraak met mijn Schepper
Ik kan wéken zwoegen, wikken en wegen wat ik moet doen en dan kan één wandeling de doorslag geven. Zwoegen, wikken en wegen hoort bij werken. Het doorslaggevende inzicht tijdens een wandeling met Hem is: ontvangen. Wet of genade. Werken of ontvangen. De sabbat houden of Jezus. Jezus is de rust. Ga in tot Mijn rust. Já, dat wil ik en elke keer ontdek ik het opnieuw. Hoe menselijk kun je zijn.
Hoe zit het met jouw rustmomenten? Zijn ze er? Vraag jij je ook af wanneer je ooit weer tijd hebt om eens niks te doen? Ik zeg weleens: de enige die jou begrenst, ben je zelf. Maar dat gaat over grenzen… Dat is weer een ander verhaal uit de Tuin. Ik wens jou een rustige wandeling toe!
Xx Coby